Bardzo wazny wpis

Chyba w żadnym okresie historii tak wielu ludzi nie było tak świadomych tego, że cierpią na poczucie własnej nierzeczywistości, że stracili kontakt z sobą samym, że zbyt często nie wiedzą, co czują. Dla romantycznej miłości ma to katastrofalne skutki.

Źródłem samoalienacji - a raczej nieświadomości - jest kilka czynników. Zacznijmy od najprostszego i najbardziej oczywistego: wielu rodziców uczy dzieci wypierać uczucia (!!!)Traktują nieświadomość jako pozytywną wartość, mówią, że to cena bycia kochanym, wartym akceptacji, uważanym za dorosłego. Mały chłopiec upada i rani się, a ojciec zwraca się do niego surowo: “Mężczyźni nie płaczą”. Dziewczynka złości się na brata albo okazuje starszemu krewnemu, że go nie lubi, a wtedy słyszy od matki: “To okropne. Tak naprawdę wcale tego nie czujesz”. Dziecko wpada do domu, radosne i rozentuzjazmowane, a poirytowany rodzic mówi: “Co z Tobą? Czemu robisz tyle hałasu?”

Dzieci uczą się wypierania swoich uczuć również poprzez przykład. Oschli i emocjonalnie zahamowani rodzice wychowują oschłe i emocjonalnie zahamowane dzieci nie tylko za sprawą otwartych komunikatów, ale i przez swoje zachowanie, które oznajmia dziecku, co jest “właściwe”, “stosowne”, “społecznie akceptowalne”.
Bardzo prawdopodobne, że rodzice przejęci pewnymi naukami religijnymi zarażają dzieci zgubną ideą, że jest coś takiego jak “złe myśli” albo “złe emocje”. W efekcie dziecko boi się własnego życia wewnętrznego.
To wszystko prowadzi młodego czlowieka do wniosku, że jego uczucia są potencjalnie niebezpieczne, że czasami trzeba im zaprzeczyć, że muszą być pod kontrolą. Dziecko uczy się więc wyrzekać własnych emocji. Nie trzeba mówić, że ten proces nie polega na świadomych, przemyślanych decyzjach - w ogromnym zakresie można go opisać jako nieświadomy. Jednak samoalienacja już się rozpoczeła. Zaprzeczając uczuciom, anulując własne osądy i oceny wartościujące, odrzucając swoje doświadczenie, dziecko nauczyło się wyrzekać części własnego ja, własnej osobowości. Już wie, że pewne uczucia czy emocje są nie do przyjęcia. A jednak je odczuwa. Znajduje więc rozwiązanie: nieświadomość.

Tę samą strategię wykorzystuje do obrony przed wszystkimi uczuciami, których doświadcza jako zagrażających lub przytłaczających: przed bólem, strachem, złością i tak dalej. Zablokowane zostają nie tylko uczucia negatywne. Radość, ekscytacja, seksualność również mogą stać się celem emocjonalnego wyparcia - jeżeli doświadczane są przez dziecko jako zagrażające jego równowadze, bezpieczeństwu albo samoocenie (!!!)
Ten problem wywodzący się z dziecińtwa zostaje wbudowany w osobowość, rzutuje na to, jak osoba istnieje i radzi sobie z życiem, tak że do czasu, kiedy wchodzi w wiek dorosły, stan samoalienacji odczuwany jest już jako normalny. Tylko że to, czego się wyrzekliśmy i co wyparliśmy, nie przestaje istnieć. Na innym poziomie nadal w nas działa. Tylko nie jest zintegrowane. Zatem w zakresie, w jakim cierpimy z powodu wyrzeczenia się siebie, cierpimy na chroniczny stan rozdźwięku z samym sobą.

Nathaniel Branden, “Psychologia romantycznej miłości”

Gdybyśmy postawili pośrodku pokoju trzyletnie dziecko i zaczęli na nie krzyczeć, wymyślać mu, że jest głupie, że nigdy niczego nie potrafi zrobić dobrze, że powinno to zrobić tak, a nie inaczej, gdybyśmy kazali mu przyjrzeć się, jaki zrobiło bałagan, a przy tym jeszcze uderzyli je kilkakrotnie, zobaczylibyśmy, że to wszystko zakończyłoby się albo przerażeniem dziecka, które ulegle siądzie w kącie, albo jego agresją.
Dziecko wybierze jedno z tych dwóch zachowań, my zaś nigdy nie poznamy jego możliwości.
Jeśli temu samemu dziecku powiemy, że je bardzo kochamy, że bardzo nam na nim zależy, że kochamy je takim, jakie ono jest, kochamy za jego uśmiech i mądrość, za jego zachowanie, że nie mamy mu za złe błędów, które popełnia w trakcie nauki i że bez względu na wszytko będziemy dla niego oparciem – okaże się, że możliwości, jaki to dziecko zaprezentuje, przyprawią nas o zawrót głowy.
W każdym z nas tkwi takie trzyletnie dziecko i większość swojego czasu tracimy na karcenie tego dziecka w sobie. A potem dziwimy się, że nie układa nam się w życiu.(!!!)
 

 Louise Hay

tu i teraz

czy

No bo straciłem pracę dwa tygodnie przed świętami
I mialem rozmowe z Jezusem w kanałach
A papież powiedział że to nie jego pieprzony biznes
Kiedy deszcz chlal szampana...

(...)

No bo zapach jej perfum wciąż tkwi w mej głowie
No bo widzę jak ludzie  staraja sie topić słońce
W weekendy w kwaśnej whiskey
No bo ile razy możesz się obudzić na okładce tego komiksu
I sadzic kwiaty?

S.R.

"Jeśli naprawdę kochasz, dajesz, drugiej osobie nieskończoną przestrzeń. Jesteś dla niej przestrzenią, w której i z którą może wzrastać. Umysł wtrąca się i stara zawładnąć człowiekiem, a to niszczy miłość."


 Osho

 

" (...)Jesli zas wezmiesz w swoje rece swoje wyobrazenia o zyciu, 100% twojego przeznaczenia bedzie zalezalo od ciebie."

"(...)Wypilismy morze alkoholu i poplynelismy. A jednak w tym wszystkim kryla sie pewna madrosc, ktora byc moze odkryjesz, jesli wybierzesz sie pewnej nocy na spacer podmiejskimi ulicami i mijajac dom za domem, zobaczysz, ze w kazdym z nich znajduje sie w jasno oswietlonym salonie, maly prostokat telewizora z niebieskim ekranem, w ktory wpatruje sie cala rodzina, i w kazdym domu ogladaja prawdopodobnie ten sam show. Nikt nie rozmawia, wszedzie panuje milczenie, jakby telewizor uciszyl tych wszystkich ludzi, pozbawiajac ich zdolnosci do zycia i do myslenia. Wszystkie podmiejskie ulice sa o tej porze takie same. Psy szczekaja na ciebie, poniewaz idziesz pieszo zamiast jechac samochodem jak wszyscy. Podczas tego spaceru zrozumiesz, co mialem na mysli mowiac,ze wkrotce wszyscy ludzie beda odczuwac i myslec w ten am sposob, a szaleni wedrowcy zen wyrusza znow na zapylone drogi, podazajac na pustkowia z usmiechem na swych zakurzonych wargach. Tylko jedno chcialbym powiedziec ludziom ogladajacym telewizje - milionom oczu patrzacym Jednym Okiem. Wszak nie rania nikogo kiedy siedza przed tym Okiem!"

Jack Kerouac "Wloczedzy dharmy"

Wdziecznosc

 

 

                                        WSZYSTKO co mnie spotyka ....JEST DOBRE   !!!

8 korzystnych umiejetnosci

„ Cóż za smutna epoka, w której łatwiej jest rozbić atom niż zniszczyć przesąd "

A.Einstein

Dzien Wagarowicza

10 sprawdzonych sposobów, by dziecko czuło, że primo: szkoła to nie tylko jego sprawa, secundo: szkoła to nie sprawa "być albo nie być", terce: ważniejsza/-y jestem ja, niż ta szkoła. Zrodlo

Stosujac te 10 przykazan macie szanse nie wychowac neurotyka i zaoszczedzicie pieniadze doroslego juz dziecka, ktore w przeciwnym razie, jesli sie nie sprawdzicie jako rodzice, bedzie musialo wydac na terapie zamiast na podroze na przyklad lub cierpiec bez pomocy. Ale nie o pieniadze tu chodzi, ale o madrosc i kontakt z wlasnym dzieckiem, ktore dziecko potem wezmie w swiat i stransferuje do wlasnej juz rodziny...

1. Nie pytaj "jak było w szkole?". Zapytaj "jak się czujesz?". To drugie jest bezpieczne dla obu stron, a ponadto dotyka tego, co jest żywe w dziecku. Jeśli jest to akurat otrzymana ocena, usłyszana skarga czy wyrażone oczekiwanie, dowiesz się.
2. Pozwól myśleć krytycznie. Także o szkole i nauczycielach. Słuchaj. Nie przerywaj. Nie wypytuj. Gdy skończy zapytaj: czy czujesz..., bo potrzebujesz... (np. czy jest zdenerwowana, bo chciałabyś móc w szkole wyrazić swoje zdanie; czy smutno ci, bo zostałeś źle zrozumiany, bo nauczyciel nie wziął cię pod uwagę dzieląc zadania; czy czuje się bezsilny, bo potrzebuje widzieć efekty swojej pracy)
3. Traktuj otrzymywane przez dziecko kary i nagrody tylko jako dodatek.
4. Nie karz dziecka. A już w szczególności za to, za co zostało ukarane przez nauczyciela.
5. Nie nagradzaj go za dobre oceny, osiągnięcia sportowe czy artystyczne.
6. Doceniaj jego szczerość i uczciwość. Zawsze. Podpisz bez wyrzutów uwagę w dzienniczku. Przyjmij bez złośliwych komentarzy informację o jedynce z matematyki. Jeśli uważasz za konieczne powiedzenie czegoś, powiedz o swoich uczuciach i potrzebach.
7. Traktuj poważnie jego szkolne trudności. Zapytaj jak mu pomóc. I nie wychodź przed orkiestrę :) Pomysł dziecka jest cenniejszy niż Twój, bo jest jego.
8. Ufaj jego słowom. Trzymaj jego stronę. Graj w jednej drużynie ze swoim dzieckiem. Kiedy nauczyciel skarży się na nie, wysłuchaj i niczego nie obiecuj, nie składaj deklaracji typu: "ja już sobie z nim/nią porozmawiam"
9. Zamień: "jakoś to przeżyjesz", "nie taki diabeł straszny", "każdy musi przez to przejść", "to tylko 3 lata, dasz radę", na: "słyszę, że nie chcesz chodzić do szkoły", "powiedz mi jak mogę ci pomóc", "martwię się, kiedy słyszę, że...", "chcę znać twoje zdanie na temat tego nauczyciela"
10. Kuj żelazo póki zimne :) Ochłoń. Oddychaj. Zadzwoń do przyjaciółki. Poszukaj wsparcia u innego dorosłego.

Przepis na psa na baby:)

 

Nie polecam.

Bądź łagodny. Nie pozwól by świat uczynił Cię zatwardziałym. Nie pozwól by ból wywołał w Tobie nienawiść. Nie pozwól by gorycz ukradła Twoją słodycz. Bądź dumny trwając w przekonaniu - nawet jeśli cała reszta świata zaprzeczy - że wciąż wierzysz, że jest to piękne miejsce.

/Kurt Vonnegut/

W gruncie rzeczy nie ma w ogóle tak zwanych chorób organicznych. Istnieją tylko tak zwane choroby psychiczne (…)        :)

Thomas Bernhard

 

Bliskosc duchowa

Partnerstwo jest poszukiwaniem intymności; odkrywaniem się przed ukochaną osobą i jednoczesnym poznawaniem samego siebie. Jest możliwością rozwoju, jednością i wspólnym przeżywaniem życia, wszystkich jego aspektów. Bliskość duchowa daje możliwość pełnego przeżywania życia seksualnego, podsycającego namiętność i wzmacniającego związek między partnerami. Warto pracować nad wiarą w swoją własną wartość, która pomoże poradzić sobie z lękami. Wróci to do nas jako możliwość głębokiego przeżywania bliskości z partnerem i wspólnego szczęśliwego życia, pełnego pasji i fascynacji ukochaną osobą…

/Marshall Hodge, „Twój lęk przed miłością”/

"(...) muszę znaleźć sposób na lepszy kontakt z głębią mojej psychiki, wewnętrzną zasadę osobistego rozwoju. Tak blisko Boga wewnątrz; uczenie się rozumienia i podążanie za tym jest tym samym, co słuchanie i posłuszeństwo wobec woli Boga. Dotrzeć do wnętrza i wejść w kontakt z najgłębszą, najprawdziwszą częścią siebie... poznawać ją, pielęgnować, pozwolić by dojrzała... naładowac ją siłą... rozwinąć wolę tak, by podążała do wewnątrz... rozwinąć umiejętność sprawdzenia jej prawdy i wiarę i odwagę by za nią podążać, nawet jeżeli sprzeciwia się to racjonalnemu umysłowi, naszej uzgodnionej rzeczywistości. "

Treya z "Smiertelnych niesmiertelnych" Ken Wilber

Co jest prawdziwe?

"Nie wierzcie w jakiekolwiek przekazy tylko dlatego, że przez długi czas obowiązywały w wielu krajach. Nie wierzcie w coś tylko z tego powodu, że ktoś inny to powiedział, że popiera to swym autorytetem jakiś mędrzec albo kapłan, lub że jest to napisane w jakimś świętym piśmie. Nie wierzcie w coś tylko dlatego, że brzmi prawdopodobnie. Nie wierzcie w wizje lub wyobrażenia, które uważacie za zesłane przez Boga. Miejcie zaufanie do tego, co uznaliście za prawdziwe po długim sprawdzaniu, do tego, co przynosi powodzenie wam i innym."

Budda

Subtelna przemoc

Kiedy rodzic mówi do dziecka “niedobry chłopiec” albo “niedobra dziewczynka”, oznacza to, że nie podoba mu się to, co robi dziecko. Ale przekaz jest inny i wskazuje, że to dziecko jest “niedobre”. Słysząc to, dziecko odbiera go dosłownie. Mówi mu się, że nie jest warte miłości, a ono łatwo przyswaja tę wiadomość.
Niewykluczone, że o wiele większa od plagi bezpośredniej przemocy fizycznej jest subtelna przemoc psychologiczna (!!!), popełniana przez rodziców, nauczycieli i innych dorosłych nieświadomych, jak wielki wpływ ich działania i słowa mają na samoocenę dziecka

 

/Jon Kabat-Zin/

 

Dac glos emocjom

(…) musimy dać głos emocjom i przyzwolić, by żyły własnym życiem. Kontrolowanie ich daje złudzenie normalności, ale za jaką cenę i na jak długo?

 

 

/Hope Edelman, “Córki, które zostały bez matki”/

Uwolnienie od depresji nie oznacza nieustającej wesołości, lecz (…) wolność spontanicznego doświadczania pojawiających się uczuć.

/Alice Miller, “Dramat udanego dziecka”/

Gdzies na szczycie gory...

blekitne niebo


(...) teraz lezysz na plecach,
spogladasz w blekitne niebo
serce dotyka serca..
nie ma szczescia nie ma pecha
nikt sie nie zlosci nikt nie docieka...
polaczeni w jedna calosc na samym szczycie gory
mekka...

Wyobraźmy sobie, że ktoś podświadomie czuje, że jest bezwartościowy, niegodny miłości, że nie jest osobą, która może trwale inspirować czyjeś zaangażowanie. Jednocześnie pragnie i szuka miłości, z nadzieją, że ją znajdzie. Przypuśćmy, że ta osoba jest mężczyzną. Znajduje kobietę, na której mu zależy, jej też zależy na nim, są szczęśliwi, zafascynowani, stymuluje ich wzajemna obecność - i przez jakiś czas wydaje się, że marzenie się spełni. Ale w głębi jego psychiki tyka bomba zegarowa - przekonanie, ze jest on z gruntu niegodny miłości.
Ten ładunek prowokuje go do zniszczenia związku. Może to zrobić na niezliczone sposoby. Może bez końca domagać się potwierdzenia, stać się nadmiernie zaborczy i zazdrosny, postępować okrutnie, aby sprawdzić, jak bardzo kobieta jest mu oddana. Może wyrażać się o sobie lekceważąco i czekać, aż ona zaprzeczy; powtarzać w kółko, ze on na nią nie zasługuje; mówić, ze kobietom nie należy ufać, że są niestałe. Może wynajdować setki powodów, aby ją krytykować i odtrącać, zanim ona odtrąci jego; próbować kontrolować i manipulować nią, wpędzając w poczucie winy, mając nadzieję, że w ten sposób zwiąże ją ze sobą. Albo: milczeć, zamykać się w sobie, odgradzać się barierami, których ona nie może przeniknąć. Po jakimś czasie ona ma tego dość, jest wyczerpana, wykończona. Opuszcza go. On czuje się osamotniony, przygnębiony, załamany, zdruzgotany. To jest cudowne. Okazało się, że miał rację. Świat jest taki, jaki zawsze wiedział, że jest. “Piszą piosenki o miłości, ale nie dla mnie”. Jaka to satysfakcja wiedzieć, że przejrzało się naturę rzeczywistości!
Przypuśćmy teraz, że mimo największych wysiłków, nie potrafi jej do siebie zniechęcić. Ona w niego wierzy, dostrzega jego potencjał. A może ma skłonności masochistyczne, które wymagają, by związała się z takim mężczyzną. Trzyma się go, nie przestaje dodawać mu otuchy. Jej zaangażowanie rośnie, bez względu na wszystko. Ona po prostu nie rozumie natury świata takiej, jaką on postrzega. Nie pojmuje, że “nikt nie może go kochać”. Nie przestając kochać, stanowi dla nie go problem: zaburza jego wizję rzeczywistości. Potrzebne mu rozwiązanie. Musi znaleźć wyjście. I znajduje. Decyduje, że się odkochał. Albo wmawia sobie, że ona go nudzi, albo że teraz zakochał się w kimś innym, albo że miłość go nie interesuje. Nieważne, co wybiera, ostatecznie osiąga ten sam efekt: w końcu jest samotny - zawsze “wiedział”, że tak będzie.
Teraz znów może marzyć, że znajdzie miłość - może szukać nowej kobiety, żeby móc odgrywać dramat od początku.
Oczywiście to nieistotne, czy jego związek kończy się definitywnie. rzeczywiste rozstanie nie jest konieczne. Może pozwolić, by związek trwał, pod warunkiem, że oboje, on i partnerka, będą nieszczęśliwi.(!!!) Na taki kompromis się zgodzi. To równie dobre, jak bycie samotnym i porzuconym - prawie.

/Nathaniel Branden, “Psychologia romantycznej miłości"/

Obraz siebie determinuje przeznaczenie

Nie zrozumiemy tragedii większości związków, jeżeli nie uświadomimy sobie, że przeważająca większość osób cierpi z powodu jakiegoś niedoboru samooceny. To znaczy: w głębi swojej psychiki nie są w pełni z siebie zadowoleni: nie czują, że są godni miłości tacy, jakimi są: że to naturalne, zeby inni ich kochali. Taka postawa niekoniecznie musi być świadoma. Na poziomie świadomości mogą mówić: “Oczywiście, że spodziewam się być kochany. Jasne, że zasługuję na miłość, dlaczego nie?” Jednak głębsze, negatywne uczucia niweczą wysiłki w dążeniu do osiągnięcia spełnienia.
W szkołach uczy się nas, że charakter determinuje działanie. Parafrazując to stwierdzenie, powiedziałbym, że obraz siebie determinuje przeznaczenie. Albo, bardziej powściągliwie i z większą precyzją, że istnieje silna tendencja, aby obraz siebie wpływał na przeznaczenie.
Jeżeli, na przykład, wierzymy we własne siły, mamy zaufanie do swoich zdolności i kompetencji, będziemy otwarci na doświadczenia, motywowani do rozumienia. Nie będzie nas paraliżować lęk wynikający z własnej niepewności. Wtedy nasze rosnące poczucie kompetencji wzmocni wiarę w siebie. Z drugiej strony, jeżeli doświadczamy głębokiego zwątpienia w swoją sprawczość, jeżeli brak nam wiary we własne zdolności poznawcze, jeżeli nie ufamy swoim osądom, niepewność skłoni nas do zachowań, które przyniosą frustrację i porażkę. Te zachowania i ich rezultaty niejako usprawiedliwiają brak wiary w siebie, jaki mieliśmy od początku.

 

 Nathaniel Branden, “Psychologia romantycznej miłości”

 1. Jak rozumiesz obraz siebie i samoocene ?
2. Jak rozumiesz przeznaczenie, jak ono dziala w Twoim zyciu?
3. Czy zauwazasz zwiazek miedzy 1 a 2 ?

 

I wonder...

Spośród wielu czynników istotnych dla powodzenia romantycznej miłości, żaden nie jest ważniejszy od samooceny. Przede wszystkim musimy kochać siebie samego. Dopiero wtedy wykazujemy gotowość na inne związki miłosne.
Stereotypem stało się stwierdzenie, że jeśli nie kochamy siebie, nie potrafimy kochać nikogo innego. To prawda, ale tylko jako część większej całości. Jeżeli nie kochamy siebie, raczej nie uwierzymy, że jesteśmy kochani przez drugą osobę. Niemal na pewno nie zaakceptujemy, nie przyjmiemy miłości. Bez względu na to, co nasz partner robi, aby pokazać, że mu na nas zależy, jego oddanie wcale nas nie przekonuje, ponieważ sami nie czujemy się godni miłości.

/Nathaniel Branden, “Psychologia romantycznej miłości”/

 

„Może się zdarzyć, że urodziłaś się bez skrzydeł, ale najważniejsze, żebyś nie przeszkadzała im wyrosnąć”.

Cocco Chanel

Tylko dla kobiet

“Każdy człowiek ma obszar samotności. W związkach i poza nimi. Na szczęście, bo gdyby tak nie było, to w związku tracilibyśmy poczucie tożsamości.(…) samotność jest potrzebna.”
Energia seksualna solo jest związana bezpośrednio z radością życia. Warto sobie samej sprawiać przyjemność. (..) to ma przełożenie na wszystko – czy chce mi się pójść do fryzjera, ładnie pachnieć, zjeść coś dobrego i doznawać przyjemności cielesnej. Zachęcam do jakichkolwiek ćwiczeń z ciałem, do fantazjowania.(..) nia mając kontaktu ze sobą, trudno nawiązać kontakt z drugim człowiekiem – ta zasada w seksie jak najbardziej obowiązuje. (..)

“Wyjdzie, że jestem obrończynią kochanek i kochanków, bo rzeczywiście bywam. Kobiet upadłych również. U podstaw zakochania często leży zmęczenie pustym związkiem i umiłowanie wolności. Ktoś nagle wyzwala w nas energię seksualną i chęć do życia. Nic dziwnego że chcemy ten stan zachować.(..)Dlatego tak ważne jest, byśmy wchodzili w związki juz jako ludzie wolni wewnętrznie, świadomi swojej seksualności. Jeśli nie uzależniamy tego stanu od czyjejś adoracji, przy dobrej woli obu stron możemy wnosić tę energię do związku. Jeśli tego nie potrafimy zrobić, jesteśmy uzależnieni od przypadku i bardziej podatni na zdrady. I w ten sposób wracamy do wartości samotności, bo trzon własnej seksualności zawsze odkrywamy w samotności.”

/ z dr Alicją Długołęcką rozmawia Paulina Reiter, “Samotność z mężczyzną i bez”, Wysokie Obcasy Extra nr 6, grudzień 2011