MÄdrych Swiat :))

Historia pewnego kolka:)

https://vimeo.com/38799240

Charaktery nr 1/2013"(...) Co to znaczy "nie mogę się pogodzić"? A jaki mam wybór? Mogę tylko lepiej albo gorzej żyć. Chyba wolę lepiej.
(...) Nie chodzi o obojętność, zaprzeczanie czy zakłamywanie. Jest, jak jest, mamy problem powodujący niedogodność, przykrość, cierpienie - ale problem jakich tysiące. I jak u tysięcy ludzi. Więc po co go zapijać, zamykać się w czterech ścianach albo wcielać się w awatara? Może nie "po co", tylko "dlaczego"? Czy dlatego, że niektórym z nas wydaje się, że zostaliśmy wybrani do życia bez korków, zdrad, udręk, chorób, niemiłych szefów i leniwych dzieci. To oczekiwanie czy wręcz roszczenie wydaje się głównym powodem psychicznej nieodpornosci.

Kojarzy mi sie to z tym:

Fromm – nawiązując do Czterech Szlachetnych Prawd Buddy – twierdził, że człowiek może zmienić postrzeganie siebie i otaczającego go świata, jeśli zostaną spełnione następujące warunki:

– cierpimy i jesteśmy tego świadomi,
– rozpoznaliśmy przyczyny naszego niezadowolenia,
– widzimy możliwość przezwyciężenia naszego niezadowolenia,
– rozumiemy, że przyswoiliśmy sobie pewne normy zachowań i musimy zmienić naszą obecną praktykę życia oraz nawykowego myślenia, po to, by tego niezadowolenia się pozbyć .

W przeciwieństwie do zachodniej medycyny, której wiele czasu zabrało rozpoznanie osłabiającego wpływu traumy, kultury szamańskie wiedziały o takich urazach od dawna. Postrzegają one chorobę i traumę jako problem całej społeczności, nie tylko osoby czy osób, które mają ich objawy. W konsekwencji ludzie tam szukają uzdrowienia nie tylko dla siebie, ale i dla całej grupy.(...).
Gdy coś jest dla ludzi za trudne, ich „dusze” mogą zostać oddzielone od ciała. Według Mircei Eliadego (ważnego badacza praktyk szamańskich) „gwałt na duszy” jest najczęściej podawany przez szamańskich uzdrawiaczy jako najbardziej rozpowszechniona i niszcząca przyczyna chorób. Bez utraconych części duszy ludzie gubią się w stanie duchowego zawieszenia. Z szamańskiego punktu widzenia choroba jest wynikiem utknięcia w „ duchowej pustce”.
Od pradawnych czasów znachorzy w wielu kulturach potrafili stworzyć warunki, które zachęcają „zagubioną duszę” do powrotu do prawowitego miejsca w ciele. (...).
Kulturowo bardzo różnimy się od tych plemion pierwotnych, jednak współcześnie, ci co przeżyli traumę często używają podobnego języka do opisu swoich przeżyć. (...).

Peter Levine "Obudzcie tygrysa"

"Wszyscy doświadczyliśmy kiedyś czegoś, na co brak nam słów.. Wzruszamy ramionami i mówimy: „Musielibyście tam być”. Trauma jest właśnie takim przeżyciem.(...).

Objawy i emocje związane z traumą mogą być ekstremalne, więc większość z nas (i nasi bliscy) wzdraga się i próbuje stłumić te intensywne reakcje. Niestety, to obopólne zaprzeczanie może uniemożliwić nam wyzdrowienie. W naszej kulturze brakuje tolerancji dla emocjonalnej bezbronności, której doświadczają ludzie cierpiący z powodu traumy. Przeznacza się bardzo mało czasu na pracę z budzącymi emocje wydarzeniami, Na ogół wywiera się na nas presję, byśmy zbyt szybko przystosowali się do życia po trudnej sytuacji.
Zaprzeczenie jest tak powszechne w naszej kulturze, iż stało się banałem. Jak często słyszycie te słowa? „Weź się w garść, już po wszystkim. Zapomnij o tym. Rób dobrą minę do złej gry. Pora wracać do życia.”

(Peter Levine)

Nie ma osób obiektywnych, więc nie ma ich co szukać. Warto natomiast rozejrzeć się za ludźmi, którzy nas otwierają, sprawiają, że uwalnia się w nas energia do działania i którzy skłaniają nas do konsekwencji (...).

Jeżeli dopadają mnie wątpliwości, a teraz wiem, że są one naturalną składową wszystkich naszych działań, przypominam sobie powiedzenie Harolda Whitmana: "Nie pytaj siebie o to, czego potrzebuje świat. Pytaj siebie, co cię ożywia, a później ruszaj i rób to. Albowiem to, czego potrzebuje świat, to ludzie, którzy stali się żywi."(...).

 

 

http://wyborcza.pl/1,126764,12981369,Nie_domagaj_sie_akceptacji_innych__Po_prostu_realizuj.html

Stado jeleni pasie się na leśnej polanie. Trzaska jakaś gałązka. Jelenie natychmiast stają się czujne – gotowe do ucieczki do lasu. Jeśli zostałyby otoczone, gotowe byłyby do walki. Wszystkie nieruchomieją (...).
Kilka sekund później, stwierdzając, iż nie ma zagrożenia, jelenie wracają do tego, co robiły poprzednio. Uważnie obserwując jelenie przez lornetkę, możemy stwierdzić przejście ze stanu szczególnej czujności do normalnej, spokojnej aktywności. Gdy zwierzęta stwierdzają, iż nic im nie grozi, często zaczynają lekko drżeć, trząść się, wibrować. Proces ten zaczyna się od bardzo leciutkiego drżenia czy wibracji w górnej części szyi, wokół uszu, i przenosi się na klatkę piersiową, łopatki, a wreszcie w dół do brzucha, miednicy i tylnych nóg. Te drobne drżenia tkanki mięśniowej są sposobem organizmu na regulowanie bardzo różnych stanów pobudzenia systemu nerwowego. Jelenie przechodzą przez te cykle kilkanaście, a może nawet setki razy dziennie.(...).

Budzenie tygrysow

(...) Wysokie pobudzenie, skurcz, bezradność i dysocjacja są wszystkie normalnymi reakcjami na zagrożenie. Jako takie, nie zawsze staja się objawami traumatycznymi. Objawy rozwijają się jedynie, gdy staja się one nawykowe i chroniczne. Reakcje na stres, jeśli stale obecne, stają się fundamentem i paliwem dla rozwijających się po nich objawów. W ciągu kilku miesięcy, objawy te, stanowiące jądro reakcji traumatycznej zaczynają włączać do swej dynamiki mentalne i psychologiczne cechy, aż przenikną w każdy aspekt życia ofiary traumy.
Mówiąc krótko, w traumie stawka jest wysoka.(...).

(...) reakcja organizmu na zagrażające wydarzenie jest ważniejsza, niż samo to wydarzenie.


(...) W pourazowym niepokoju znieruchomienie podtrzymywane jest z wewnątrz. Impuls do intensywnej agresji jest tak przerażający, iż straumatyzowana osoba często kieruje go przeciwko sobie. Ten implodujący gniew przybiera formę depresji lękowej i różnych objawów stresu pourazowego. Tak jak próbujący gorączkowo uciec gołąb, schwytany znowu i trzymany w klatce, ofiary traumy zaczynające wychodzić z fazy znieruchomienia często schwytane są przez własny lęk przed gwałtownym powrotem do aktywności i możliwość dokonania aktów przemocy. Pozostają w okrutnym cyklu przerażenia, wściekłości i znieruchomienia. Stymulowani są do pełnej ucieczki lub wściekłego kontrataku, ale powstrzymuje ich lęk przed przemocą skierowaną przeciwko sobie lub innym.(...).

(...) Jeśli pozwolimy sobie na doświadczanie podobnego do śmierci wrażenia zamierania, a jednocześnie nie uwikłamy się w towarzyszący mu lęk, będziemy mogli swobodnie przechodzić przez stan znieruchomienia. Niestety, to nie są doświadczenia, które prowadzą do podejścia „zaciśnij zęby i wytrzymaj”. Organizm chwyta oznaki niebezpieczeństwa równie łatwo z wewnętrznych, jak i zewnętrznych przeżyć. W miarę jak reakcja zamierania rozwija się w doświadczenie przerażenia, wściekłości i śmierci, reagujemy emocjonalnie, tak jak w chwili samego wydarzenia. Drogą wyjścia ze znieruchomienia jest doświadczanie go stopniowo, we względnie bezpiecznym otoczeniu, poprzez felt sense.(...).

Peter Levine

Ludzie bardziej wierza w Boga niz w siebie, i to bywa niebezpieczne:)
/uslyszane w radio/

Budzenie ...

Peter Levine pisze:
Nauczyłem się, iż nie trzeba wydobywać na powierzchnię starych wspomnień i kazać przeżywać związany z nimi ból psychiczny, by wyleczyć kogoś z traumy. Prawdę mówiąc, silny ból psychiczny potrafi wywołać traumę na nowo. Aby uwolnić się od naszych symptomów i lęków
potrzebujemy rozbudzić nasze głębokie fizjologiczne zasoby i świadomie z nich skorzystać.

 (...) zdrowienie nie zaczyna się od dramatycznego emocjonalnego katharsis ani przeżycia na nowo tego wydarzenia, które wywołało traumę, ale od uwolnienia energii.
Sedno sprawy leży w tym, by rozpoznać, że trauma to zwierzęce instynkty, które zbłądziły na manowce. (..).
Źródła traumy tkwią w naszej instynktowej fizjologii. Klucz do jej uzdrowienia odkrywamy więc nie tylko przez nasz umysł, ale i nasze ciała. Każdy z nas musi odkryć te podstawy, uświadamiając sobie, iż mamy wybór – być może najistotniejszy w naszym życiu. (...).
Moje obserwacje dziesiątków straumatyzowanych osób przywiodły mnie do konkluzji, że objawy pourazowe są zasadniczo niedokończonymi fizjologicznymi reakcjami zatrzymanymi w stanie lęku. Reakcje na zagrażające życiu sytuacje, jeśli nie zostaną dopełnione, będą wciąż produkowały objawy traumy.

Prawdziwe, dobre, przydatne...

W starożytnej Grecji, Sokrates (469 - 399 p.n.e.) był uważany za człowieka, który posiadł wielka mądrość i wiedzę. Pewnego dnia znajomy spotkał wielkiego filozofa i powiedział:

- Sokratesie, wiesz, czego właśnie dowiedziałem się o Twoim uczniu?

- Zaczekaj chwilę - odpowiedział Sokrates - zanim mi o tym powiesz, chciałbym poddać Cię małej próbie. Taki potrójny filtr, przez który przepuścimy Twoją informację.

- Potrójny filtr?

- Właśnie - kontynuował filozof - nim powiesz mi coś o moim uczniu, sprawdźmy te informacje pod trzema kątami. Pierwszy to PRAWDA. Czy jesteś całkowicie pewien, że to, o czym chcesz mi powiedzieć jest prawdą?

- Nie - odpowiedział znajomy - właściwie to dowiedziałem się o tym od kogoś...

- W porządku - przerwał mu Sokrates - więc nie wiesz, czy to jest prawda czy nie. Teraz drugi filtr - filtr DOBRA. Czy chcesz mi powiedzieć o tym uczniu coś dobrego?

- Nie, wręcz przeciwnie...

- W takim razie - odparł uczony - chcesz mi powiedzieć coś złego o nim, ale nie jesteś pewien czy jest to prawda. Został jeszcze ostatni filtr: filtr POŻYTECZNOŚCI. Czy to, co chcesz mi powiedzieć jest dla mnie pożyteczne?

- Nie, właściwie to nie...

- A więc - skonkludował Sokrates - jeśli to, o czym chcesz mi powiedzieć może nie być prawdziwe, nie jest dobre, ani nawet przydatne dla mnie, to, po co o tym w ogóle mówić?

 

http://pustakiermana.blogspot.de/2012/12/prawda-dobro-pozytecznosc.html

Budzenie tygrysow II

Energia traumy

Objawy traumy nie są spowodowane przez samo „wyzwalające” wydarzenie. Swoje źródło mają w zamrożonych pozostałościach energii, która nie zanikła i nie została rozładowana; resztki te pozostają uwięzione w systemie nerwowym, i mogą siać spustoszenie w naszym ciele i umyśle.
Długotrwałe, niepokojące, wyniszczające i często dziwaczne objawy PTSD rozwijają się, gdy nie potrafimy dopełnić, zakończyć procesu wchodzenia, bycia w nim i wychodzenia ze stanu „znieruchomienia” czy „zamrożenia”. Możemy jednak „roztopić się”, odtajać, pomagając naszej wewnętrznej potrzebie powrotu do stanu dynamicznej równowagi.
Wróćmy do opisanego przedtem pościgu. Energia w systemie nerwowym naszej młodej antylopy, gdy ucieka przed gepardem, pompowana jest sto kilometrów na godzinę. W momencie, gdy gepard przypuszcza ostateczny atak, impala pada na ziemię i nieruchomieje. Patrząc z zewnątrz wydaje się martwa, ale w środku jej system nerwowy jest wciąż przepełniony energią naładowaną z szybkością stu kilometrów na godzinę. Impala zatrzymała się w jednej chwili, i w jej ciele stało się coś podobnego do tego, co w waszym samochodzie, gdybyście jednocześnie wcisnęli gaz do dechy i nadepnęli na hamulec. Różnica pomiędzy wewnętrzną gonitwą w systemie nerwowym (silnik), a zewnętrznym znieruchomieniem (hamulec) wywołuje w ciele potężne turbulencje przypominające tornado.
To energetyczne tornado jest ogniskiem, z którego wywodzą się objawy traumatycznego stresu.

Budzenie tygrysow

(...) Nie zwariowałeś. Istnieje racjonalne wyjaśnienie tego, co się z tobą dzieje. Nie zostałeś nieodwracalnie uszkodzony, a twoje symptomy można złagodzić albo całkowicie wyeliminować. Wiemy, że w traumie niezwykle zmienia się umysł. Na przykład ktoś, kto ulega wypadkowi samochodowemu jest początkowo chroniony przed reakcją emocjonalną, a nawet nie pamięta czy nie ma poczucia, że to się rzeczywiście wydarzyło. Te nadzwyczajne mechanizmy (jak dysocjacja i zaprzeczenie) pozwalają nam przeżyć te krytyczne okresy, gdy czekamy z nadzieją na bezpieczny czas i miejsce, by te odmienne stany mogły nam „przejść”.
Podobnie reaguje na traumę ciało. Napina się w pogotowiu, zapiera w lęku lub zamraża i mdleje w bezradnym przerażeniu. Już po wszystkim, gdy ochronna reakcja umysłu mija i wraca on do normalnych funkcji, również ciało powinno wrócić do normy. Jeśli jednak ten naprawczy proces zostanie przerwany, skutki traumy utrwalają się i zostajemy straumatyzowani, na trwałe nią naznaczeni.
Psychologia tradycyjnie podchodzi do traumy przez skupienie się na jej skutkach dla umysłu. To w najlepszym przypadku tylko połowa historii, całkowicie nieadekwatna. Jeśli nie podejdziemy do ciała i umysłu jako całości, nie będziemy mogli dogłębnie zrozumieć i uleczyć traumy (...).

/Peter A. Levine   ´"Obudźcie tygrysa. Leczenie traumy"